BOEK: "Zeg me waarom? Nabestaanden over de impact van zelfdoding"

WIE ZIJN WIJ
Marjan Spelbrink (schrijfster) en Emilio Veendorp (beeldend kunstenaar) vertalen verhalen van nabestaanden over de impact van zelfdoding naar woord en beeld.

"Het gemis, dat wordt steeds erger. Want er zijn steeds meer dingen die ik niet met haar kan delen en dat worden er alleen maar meer."

ONS PROJECT
Gemiddeld maken 5 mensen per dag in Nederland een eind aan hun leven. Iedereen kent wel iemand. Iemand ver weg, iemand dichtbij. Soms vinden we daar wat van. Soms weten we niet wat we er van moeten vinden. Voor velen een precair onderwerp met een grote impact, met name voor de nabestaanden.

Als je kind uit het leven stapt of je partner, je broer, je zus, je vader, je moeder, een goede vriend. Wat gebeurt er dan met je als nabestaande? Waar word je mee geconfronteerd? Waar loop je tegen aan? Er is niet alleen het gemis en verdriet. Er spelen ook emoties als machteloosheid, onbegrip, boosheid, het waarom, schuldig voelen.

"Wat heb ik niet gezien? Wat kon ik niet zien? Of… wat wilde ik niet zien?"

Zelfdoding brengt vaak stilstand in het leven van nabestaanden. Het even niet meer weten of het even niet meer willen. Er is dan behoefte aan steun, verbinding en zorg. Maar wat als je omgeving je in de steek laat? Wat als de mensen om je heen het niet begrijpen en je daardoor niet kunnen steunen? Hoe draag en verdraag je dan je verlies? Hoe rouw je dan? Wanneer rouw je dan?

"Mijn omgeving behandelde me alsof ik besmettelijk was.
Dat vond, en vind ik nog steeds, zo moeilijk."

In dit boek belichten wij diverse ervaringen rondom zelfdoding en gaan we op zoek naar de mens achter de nabestaande. De mens voor het verlies. De mens na het verlies. De kwetsbare mens met een verhaal. Maar ook een hommage aan hen die er niet meer zijn; opdat zij niet worden vergeten.

HET BOEK
"Zeg me waarom?" is een boek in woord en beeld. Het boek biedt de lezer 14 indringende verhalen van nabestaanden, die zijn vertaald naar en ondersteund worden door op maat gemaakte beelden. Zo worden woorden en beelden over een heersend taboe met elkaar verbonden.

Aan het boek werken verder mee:
• Prof. dr. Jos de Keijser, klinisch psycholoog en psychotherapeut. In zijn voorwoord zal Jos de Keijser uitweiden over de wetenschappelijke benadering van het brein, complexe rouw en emotionele opvang. Over de impact van rouw, de verwerking en de fase van opvang.
• Prof. dr. Manu Keirse, klinisch psycholoog. Manu Keirse levert een bijdrage over beleving, ervaring en opvang.
• Marinus van den Berg, priester, spreker en publicist over thema’s als afscheid, rouw en verlies en zorg. Marinus van den Berg zal een bijdrage leveren over zingeving.

320 pagina’s full color. Uitgeverij Zilt.

“Rouw zit heel diep en daar bouw je een leven om heen”

Voor wie?
Voor nabestaanden die een dierbare hebben verloren door zelfdoding. Opdat zij herkennen en weten dat zij niet de enigen zijn die zo een traumatische gebeurtenis is overkomen.
Voor mensen die in hun nabije of verre omgeving hebben vernomen dat iemand door zelfdoding is overleden. Hoe kun je de directe nabestaanden steunen? Waar hebben zij behoefte aan? Wat moet je wel doen? En wat juist niet?
Voor psychologen en artsen (in opleiding). Voor politie en ambulance personeel. Voor medewerkers in de uitvaartbranche.

Crowdfunding
Zeg me waarom? Nabestaanden over de impact van zelfdoding”. Zal worden uitgegeven door uitgeverij Zilt wie tevens zorgt voor de professionele ondersteuning.

Voor de realisatie van het boek is extra geld nodig. Wij hopen dat u ons daarbij wilt ondersteunen in de vorm van een donatie. Het is namelijk zo belangrijk dat er aandacht komt voor de impact van zelfdoding op de nabestaanden.
"Dit kan iedereen overkomen……."

Doneren kan al vanaf €10,-

De eerste druk van het full color boek verschijnt rond 15 november 2022 en zal bij boekwinkels in heel Nederland verkrijgbaar zal zijn. De winkelprijs is vastgesteld op €24,99. Ook is het boek vanaf dan online beschikbaar.

Volg ons op Facebook.

“Als ik afspreek met vrienden vragen ze natuurlijk hoe het met me gaat; dan zeg ik “ja, wel ok”. Wat moet ik anders zeggen? Ik denk dat het moeilijk voor ze is om echt door te vragen want ze voelen niet wat ik voel. En dat begrijp ik goed want het is een zwaar onderwerp. Trouwens, als ze er zijn, dan wil ik het ook gewoon even leuk hebben”.