ONONTKOOMBAAR: een extreem persoonlijk èn universeel verhaal over verlies.

English below

Sinds 2016 fotografeer ik, Maurice Hermans, mijn gezin. Vaak in ons off-the-grid huisje, diep in de bossen van de Duitse Eifel, maar ook tijdens festivals en gewoon thuis. Het geluk lijkt niet op te kunnen.

Eind 2019 krijgen de beelden een radicaal andere betekenis als onze middelste zoon Julian plotseling overlijdt, binnen twee dagen. Een verkeerd aangelegd bloedvat in zijn hersenen dat scheurt, artsen kunnen niets meer betekenen. Het leven eindigt onontkoombaar.

Er is opeens een ‘ervoor’ en een ‘erna’. De nieuwsgierigheid naar dat laatste voedt mijn behoefte door te gaan met fotograferen, om het diepe verdriet van dat moment, de hoop en troost vast te leggen. Soms hard en confronterend, dan weer troostrijk en vol liefde.

Het verdriet van Julian rakelt bij mij ook gestold verdriet op over mijn moeder, die in 1982 door zelfdoding is overleden. De toevoeging van een reeks prachtige dia’s, gemaakt in Parijs in 1973 ten tijde van haar zwangerschap van mij, geeft het verhaal meer diepte. Ik kijk als vader naar mijn overleden zoon en als zoon naar mijn overleden moeder.

Een monumentje van liefde en verdriet

Ik begin gesprekken met bevriend fotograaf Perry Schrijvers en redacteur Edie Peters, die me overtuigen een fotoboek te maken. Het besef dringt door dat dit boek gaat over mijzelf en mijn gezin; en dat het tegelijkertijd een universeel verhaal is, herkenbaar voor veel andere mensen.

Het boek bevat drie beeldverhalen: het leven van Julian, de verwerking van zijn overlijden in ons gezin, en de dia’s van mijn moeder. Twee teksten brengen extra lagen aan. Anton Dautzenberg - misschien wel Nederlands meest autonome schrijver, aldus de Volkskrant - schrijft een essay over verlies aan de hand van voorbeelden uit de muziek (denk aan The National en Nick Cave) en de Nederlandse literatuur. En er is een verzameling WhatsApp-chats uit november 2019 van vrienden en familie die bij lezing nu de schok en het verlies van Julian destijds reconstrueren.

De internationaal gelauwerde Sybren Kuiper (-SYB-) ontwerpt het boek en zegt dit over zijn aanpak:

"Bij persoonlijke en kwetsbare onderwerpen als dit doe ik allerlei ingrepen, zoals bijvoorbeeld ambachtelijke bindwijzen, om te voorkomen dat de lezer achteloos door het boek bladert en zich daardoor afsluit voor de emoties van het verhaal. Het vertraagt het lezen en lokt je in het juiste tempo mee naar de kern van het verhaal. Zodat je het gaat voelen.“

Het schema hieronder illustreert hoe het materiaal wordt geordend in een omslag met een leporello die verschillende katernen omhult:

Met jullie steun wordt dit project realiteit

De bijzondere vormgeving en het ambachtelijke druk- en bindproces vragen veel handwerk, concentratie en aandacht. Dat is kostbaar. De prijzen van grondstoffen en papier zijn fors gestegen. Ik zou willen dat het anders was, maar ik heb jullie steun nodig. Na drie jaar voorbereiding durf ik te beloven dat je er iets moois voor terug krijgt.

Eerlijk is eerlijk, dit fotoboek is niet voor iedereen, sommige beelden zijn confronterend. Daarom is een bijdrage zonder tegenprestatie ook mogelijk. In alle andere gevallen ontvang je in ieder geval een gesigneerd en genummerd fotoboek.

Een beperkt deel van de oplage bevat een Toyobo print, een mij en mijn gezin bij ontwerpers Janine Hendriks en Annette Paulsen van NS16 gemaakt fotografisch etsje (gebaseerd op een Japanse techniek), als een bij het proces passende vorm van verstilling.

Alvast veel dank dat jullie dit bijzondere project willen steunen!

_______________________________ ---------------- _______________________________
_______________________________---ENGLISH---________________________________
_______________________________---------------- _______________________________

Onontkoombaar: an extremely personal and universal story about loss.

Since 2016 I, Maurice Hermans, have been photographing my family. Often in our off-the-grid house, deep in the woods of the German Eifel, but also during festivals and just at home. Luck seemed endless.

At the end of 2019, the images take on a radically different meaning when our middle son Julian dies suddenly, within two days. Clot in the bloodstream in the brain, infarction, doctors can't get to it. Life inevitably ends.

Suddenly there is a 'before' and an 'after'. The curiosity about the latter fuels my need to continue photographing, to capture the deep sorrow of that moment, the hope and comfort. Sometimes hard and confrontational, then comforting and full of love.

Julian's grief also evokes congealed grief in me about my mother, who died by suicide in 1982. The addition of a series of beautiful slides, made in Paris in 1973 at the time of her pregnancy with me, gives the story more depth. As a father, I look at my deceased son and as a son at my deceased mother.

A monument of love and sorrow

I start conversations with photographer friends Perry Schrijvers and photo editor Edie Peters, who convince me to make a photo book. I realize that this book is about myself and my family; and that at the same time it is a universal story, recognizable to many other people.

The book contains three visual stories: the life of Julian, how our family came to terms with his death, and my mother's slides. Two texts add extra layers. Anton Dautzenberg - perhaps the Netherlands' most autonomous writer, according to Dutch newspaper ‘De Volkskrant’ - writes an essay about loss based on examples from music (think of The National and Nick Cave) and Dutch literature. And there is a collection of WhatsApp chats from November 2019 from friends and family who, on reading now, reconstruct Julian's shock and loss at the time.

The internationally acclaimed Sybren Kuiper (-SYB-) designs the book and says this about his approach:

"With personal and vulnerable subjects like this, I do all kinds of interventions, such as traditional binding methods, to prevent the reader from carelessly leafing through the book and thereby closing himself off from the emotions of the story. It slows down the reading and lures you into the right pace to the core of the story, so that you start to feel it.”

The diagram above illustrates how the material is arranged in a cover, with a leporello enveloping several sections:

With your support, this project will become a reality

The remarkable design and the artisanal printing and binding process require a lot of manual work, concentration and attention. This is costly. The prices of raw materials and paper have risen sharply. I wish it were different, but I need your support. After three years of preparation, I dare to promise that you will get something beautiful in return.

Fair is fair, this photo book is not for everyone, some images are confrontational. Therefore, a contribution without compensation is also possible. In any other case, you will receive a signed and numbered photobook.

A limited part of the edition contains a Toyobo print, a small photographic etching (based on a Japanese technique) made by me and my family with designers Janine Hendriks and Annette Paulsen of NS16, as a form of stillness appropriate to the process.

Many thanks in advance for supporting this special project!